Ik leerde haar kennen in de brugklas.
Ze was het meisje met de hoofddoek en woonde tijdelijk in het
asielzoekerscentrum. Als vluchteling naar Nederland gekomen, samen met haar
ouders en jongere broertje. Een verhaal over een bijzondere vriendschap die nooit
zijn waarde zal verliezen, ook al blijft het contact soms maanden uit.
We zijn allebei een jaar of 13 als we
samen onze middelbareschooltijd beleven. Ik was een nerd eerste klas, maar zij
spande de kroon. Ik durf te zeggen dat niemand op school zo gedreven was als
zij. Werkelijk niets kon haar tegenhouden om naar school te gaan. Zij greep
alle kansen die ze kreeg met gretige handen aan. Dat heb ik altijd aan haar
bewonderd.
Ik moet ver terug in mijn geheugen om
de dingen die we toen beleefden op te halen. Ik weet nog goed dat we het hadden
over jongens. Zij was stiekem verliefd op een onbereikbare jongen uit de klas.
Ik vond het leuk haar daarmee te plagen en zo hadden we de grootste lol. Ze was
een groot fan van de boyband Westlife. Ik vond dat altijd een grappige
combinatie.
Een Turkse stoere meid, van top tot
teen gesluierd, luisterde naar muziek van Westlife. Met gym was ze altijd heel
fanatiek en snel ook. Bepaald niet een meisje meisje. Ze hield wel van een
potje voetbal.
Één gebeurtenis herinner ik mij nog
als de dag van gister. We fietsten op een zekere dag samen van de gymles terug
naar school. We hadden net buitengym gehad in het vieze koude weer. Met onze
tassen op de rug en aan het stuur haastte we ons terug om op tijd weer in de
les te zijn. Onderweg raakte haar tas verstrikt in haar voorband en ik zag met
eigen ogen hoe zij in één klap over haar stuur heen werd geslingerd en met haar
hoofd op de straat belandde. Jong als ik was raakte ik natuurlijk meteen in
paniek. Een voorbijganger schoot nog te hulp en gelukkig kwam ze snel bij. De
meeste kinderen zouden in zo’n situatie wel naar huis gaan. Ze zouden na één
telefoontje persoonlijk door hun ouders worden opgehaald en vervolgens goed
verzorgd thuis bijkomen van de schrik. Maar voor haar liep dit anders. Ze nam
een paar minuten de tijd om zich te herpakken en stond gewoon weer op. Half
bloedend en langzaam suf van de zwellingen en misschien wel een
hersenschudding, pakte ze haar fiets en liep het laatste stukje naar school. Ik
heb natuurlijk nog geprobeerd haar naar huis te sturen, maar ze wilde absoluut
niet luisteren. En daar zat ze dan lijkbleek in de les en ik begreep het totaal
niet. Als ik daar nu aan terugdenk besef ik pas echt wat een moeilijke tijd het
voor haar geweest moest zijn. Ze was boos en verslagen omdat dit haar ook nog moest
overkomen, dat merkte ik. Maar koste wat kost zou zij gaan studeren, zorgen
voor een betere toekomst, omdat ze ongetwijfeld alle zorgen van thuis op zich
nam en alles deed om hier iets aan te veranderen.
Ze wist toen al dat ze
apothekersassistente wilde worden. En daar is ze ook voor gaan studeren. Uit
het laatste contact met haar weet ik dat ze naast haar studie veel werkt. Haar
kennende zal ze zichzelf geen seconde rust gunnen. Toen ik haar een jaar
geleden sprak leek ze moe gestreden. Ze voelt zich vaak benadeeld omdat ze
simpelweg een hoofddoek draagt. Tijdens haar studie heeft ze vaak moeten
vechten voor zichzelf in oneerlijke situaties. Situaties die ik mijzelf niet
zou kunnen voorstellen. Ik heb wat dat betreft een simpel leven. Het is zo
oneerlijk dat een harde werker als zij gewoon de kansen niet krijgt omdat ze
haar niet willen leren kennen. Ze is harder geworden en bijt snel en misschien
soms te snel van zich af. Juist omdat ze al zoveel teleurstellingen heeft
moeten doorstaan.
Ik die paar jaar dat wij elkaar
kenden deden haar ouders er alles aan om een verblijfsvergunning te krijgen en
uiteindelijk lukte dat. We hebben nog blij en enthousiast gevierd dat zij officieel
Nederlandse was geworden. De volgende stap zou een eigen woning zijn en heel
onverwachts en snel kregen zij die toegewezen in Alpen aan den Rijn. Voor mijn
begrippen toen heel ver van huis. Ik weet nog dat ik het vreselijk vond dat ze
weg zou gaan. Het was een dubbel gevoel want ik was natuurlijk ook blij voor
haar en haar familie dat zij eindelijk iets toegewezen hadden gekregen. Vanaf
toen is het allemaal snel gegaan.
Het contact verwaterde nadat ze
vertrok naar Alpen aan den Rijn. Heel af en toe belde of mailde we elkaar. Chatten
op MSN was toen helemaal hot en ik weet dat we daar ook gebruik van maakte om
elkaar te spreken.
Echt veel van haar thuissituatie ben
ik niet te weten gekomen. Ze was altijd vrolijk en opgewekt en ik hoorde haar
nooit klagen. Niet als het ramadan was en ze misschien wel verging van de
honger. Ook niet wanneer het zweet haar uitbrak als de zomer begon en zij
gekleed in drie lagen op school verscheen. Zij was juist de persoon die mij een
spiegel kon voorhouden wanneer ik klaagde over onbenullige puberdingen.
Ondanks het weinige contact is ze
altijd in mijn gedachte. Heel soms en dan meestal op een totaal onverwachts
moment spreken we elkaar weer eens. We bellen een paar keer per jaar. Ik voel
me nog schuldig als ik bedenk dat ik haar nooit eens heb opgezocht. De keren
dat we elkaar zagen had zij de moeite genomen om mij ergens op te zoeken.
Een held is ze omdat ze zo sterk in
het leven staat. Ze is een vechter, geeft nooit op en dat heb ik met eigen ogen
gezien. De meeste vriendschappen verliezen hun waarde wanneer het contact
verwaterd, maar dit is anders. Zij heeft mij geïnspireerd om door te zetten en
schut me tegelijkertijd wakker als ik vastzit in naïef gedachtes. Het leven is
voor niemand eenvoudig, maar sommige strijden daarbij ook nog een harde oneerlijke
strijd. Ik wil het verschil maken, uit respect voor haar en haar familie, want
zo iemand kom je maar zelden tegen.
Door Laura Vooges
Geen opmerkingen:
Een reactie posten