Sssssssneak preview (Excursieverslag #03)

LantarenVenster @ Otto Reuchlinweg 996, Rotterdam           

25 november 2013

Domein – Film

Op 25 november brachten we (met de minorklas) een bezoek aan het LantarenVenster. Onze gids Peter Bosma leidde ons rond door het gebouw, de nieuwe locatie op de Kop van Zuid. Peter Bosma (1960) Studeerde Nederlands en Theaterwetenschap aan de Universiteit Utrecht. Hij heeft brede ervaring als docent in het hoger onderwijs en is daarnaast freelance publicist, onderzoeker en filmprogrammeur. Hij programmeerde ruim 20 jaar bij filmhuis LantarenVenster in Rotterdam.       

Alsof hij er nog altijd werkt krijgt hij de sleutel van een medewerker van LantarenVenster om ons een uitgebreide rondleiding te geven in het nieuwe gebouw (sinds 2010 geopend op de Kop van Zuid). De oude vestiging bevond zich in het centrum van de stad aan de Gouvernestraat.

De bouw van het pand waar LantarenVenster vandaag de dag in gevestigd is, startte in het voorjaar van 2008. Het ontwerp is van de Portugese architect Alvaro Siza en de uiteindelijke inrichting is verzorgd door M2R. LantarenVenster bevindt zich in de plint van het woongebouw genaamd New Orleans.

LantarenVenster is een filmhuis voor film- en muziektheater. Binnen de muziek is het genre jazz de voertaal. Het heeft vijf filmzalen van verschillende grootte met in totaal ruim 600 zitplaatsen en één multifunctionele zaal met een speelvloer waar circa 300 zitplaatsen of 400 staanplaatsen gecreëerd kunnen worden. Deze zaal biedt mogelijkheden voor concerten, filmvoorstellingen, congressen en radio- en televisieprogramma’s.

Het interieur is zoals eerder genoemd verzorgd door Buro M2R. Witte schuine plafonds, een witte spiltrap tegenover de entree en in het centrum van de foyer een ontvangstloket. Het eiken parket en de rode sfeervolle bekleding en zitlounge plekke doen chique aan. De grote ramen aan weerszijde van het gebouw geven een open en transparante doorkijk met de haven als uitzicht. De ambiance doet denken aan een theaterbezoek en daarmee wordt het product, de film, ook op een hoger niveau geplaatst. Het nodigt uit om te verblijven. Persoonlijk vindt ik dit aantrekkelijker dan een locatie van Pathé. Dat is duidelijk meer gericht op de massa en heeft daardoor minder prioriteit gelegd op comfort en uitstraling, maar is meer gericht op efficiëntie en onderhoudsvriendelijk.   

Peter Bosma vertelde over de complexiteit van het ontwerpen van zo’n nieuwe locatie. LantarenVenster heeft veel inspraak gehad op dat ontwerp en in de fase van ontwerpen en bouwen moesten er regelmatig dingen herzien worden om het gebouw waar het voor moest gaan dienen te optimaliseren. Kleine onhandige foutjes zijn nu nog zichtbaar. Zoals een hoge afstap bij het restaurantgedeelte. Hier moesten ze meerdere malen andere oplossingen voor bedenken om te voorkomen dat bezoekers zouden misstappen. Ook de grote trap in de ruimte vormt een obstakel voor mensen die slecht ter been zijn. Hiervoor werd een lift geïnstalleerd ter compensatie. Één nadeel is wel dat de lift ver van de foyer gelegen is en dat de bezoeker hiernaartoe begeleid moet worden, wat voor sommige een behoorlijke wandeling is. Deze afstand is bijna gelijk voor het bezoeken van de toiletten. Die bevinden zich net voor de lift en worden matig aangegeven, waardoor bezoekers vaak in het begin hiernaar moeten zoeken. Allerlei logistieke zaken die later pas ontdekt werden, wanneer het gebouw in gebruik werd genomen.

De rondleiding bracht ons langs de zalen en zelfs door de ‘machinekamers’ waar alle apparatuur opgesteld staat. De zalen zien er netjes en modern uit. De stoelen zitten goed en comfortabel en alles is nog als nieuw en schoon. Dat is een positief punt. Het oogt allemaal zeer verzorgd en maakt daarmee het bezoek aan een filmhuis als LantarenVenster een chique en plezierige avond uit. Wel geeft de locatie zoals die nu is mij de indruk dat het meer gericht is op oudere bezoeker (40+). Het ziet er niet uit als een plaats waar jongeren gezellig, wild en druk bier drinkend kunnen napraten over de film of over andere dingen. Eerder een plek waar serieuze gesprekken worden gevoerd door iets oudere mensen met nette kleren aan en wijnglazen in de hand. Tenminste, dat is de indruk die het wekt. Geen jongeren plek. Al blijkt uit Peter Bosma zijn verhaal dat dat wel een groep is die ze graag binnen zien komen én sterker nog die op de oude locatie in grotere getallen aanwezig was dan nu het geval is. Ik vraag me af hoe het komt dat die jongeren niet zijn meeverhuist?

Peter Bosma begon bij het Rotterdams filmfestival, als vrijwilliger. Sindsdien is hij gepassioneerd van films. “Het heeft me sindsdien nooit meer losgelaten”.

Volgens Peter Bosma moet LantarenVenster nieuw publiek aanboren. “Het publiek hier, op de nieuwe locatie, is ouder dan het publiek wat LantarenVenster bezocht op de toenmalige locatie op de Gouvernestraat. Deze locatie voelt veiliger, is beter bereikbaar en heeft horeca in de directe omgeving”. Hij noemt het een nadeel dat het alleen wel net buiten het centrum ligt en over de brug.

Hij vindt ‘See me hear me’ (SMHM) een fantastische nieuw Rotterdams evenement en daarvan vindt hij Silent Cinema (de zwijgende film) een gaaf onderdeel. Hier komen slechts 30 mensen op af. Echt een niche markt. Hij accepteert dit ook en vindt het juist goed dat er voor iedereen wat is. Ook als het een heel specifiek concept of product is, ook die doelgroep mag worden bereikt.

Doelgroepen benaderen

Hij vertelde dat hij ooit een filmavond organiseerde voor mensen uit de mantelzorg. Hij had een film op het programma wat nu juist veel raakvlak had met dit werkveld (boven is het stil, film over mantelzorg). Hiermee wilde hij zich richten op zogenoemde netwerkclubjes. Hij ging ervan uit dat deze mensen interesse zouden hebben en als vanzelfsprekend elkaar zouden aansporen om mee te gaan. Uiteindelijk was de opkomst één bezoeker. Een ander voorbeeld; Turkse film, schrijf Turkse jongeren aan. Het resultaat van de avonden liet zien dat dit systeem dus niet altijd werk. Bosma noemt dit  denken in hokjesgeest. “Je verwacht dat die hokjes je weten te vinden, maar je hebt echt contacten en ambassadeurs nodig die in die netwerken zitten.”

Peter Bosma vindt het een goed initiatief om aan randprogrammering te doen. Camera Japan doet ook aan randprogrammering.

Nieuwe ontwikkelingen

We want Cinema is film op projectbasis. Het heeft iets weg van organiseren op basis van crowdfunding. Het Nederlandse Film Festival is hier niet zo in geïnteresseerd. Zij moeten werken met time slots en kunnen daardoor veel minder flexibel hiermee ingaan. Als er niet voldoende mensen zijn die zich voor de film aanmelden, gaat al het geld terug naar de inschrijvers en wordt het project stopgezet. Dit concept is gebaseerd op het principe van customizing. De bezoeker/consument wil zelf invloed kunnen uitoefenen op de keuze, datum en tijd van de film. Alsof hij/zij zelf de regie in handen neemt. De tijd moet uitwijzen of dit concept levensvatbaar is.

Digitalisering, ook in de filmbranche. Alles gaat tegenwoordig digitaal. Vroeger werkte bioscopen alleen met de DCP, digital cinema packet. Een film in een koffer die wordt aangeleverd. In de toekomst zal dit uitwisselen van films door distributeurs volledig via het internet gaan.

De omslag van digitalisering (achter de schermen) verandert de filmindustrie grondig.

Je publiek bereiken gaat vandaag de dag ook heel anders dan in het papieren reclame tijdperk. Vroeger was dat een folder/flyer. Nu gaat alles via Facebook. Ambassadeurs zijn nodig. Zij moeten zich over jouw organisatie uitlaten op deze media platformen.

Kosten

Hoge kostenposten zijn personeel, energie en huisvesting. Met bezuinigingen tot gevolg. Zo is inmiddels de afdeling educatie gestopt, omdat dit geen geld opleverde maar alleen geld kostte. De verhuur liep in het begin bij de opening wel goed, maar wordt nu minder. De concurrentie van andere panden met bedrijfsfaciliteiten nemen toe. Bedrijven kunnen tegenwoordig overal voor business terecht. Horeca is over het algemeen een lastige post om winst op te maken. Ze verkopen het eten met slechts weinig marge.  

Faciliteiten bij LantarenVenster

De prijs voor een bezoek aan een film of muziekavond bedraagt €9,50 (incl. 1 euro transactiekosten). Voor kinderen tot 12 jaar hanteren zij een gereduceerde prijs van €7,50. De zalen zijn altijd 5 tot 10 minuten vooraf geopend en bezoekers kunnen zelf een plaats kiezen (geen toegewezen plaatsen). Met mindervalide mensen is in elke zaal rekening gehouden, door gereserveerde ruime rolstoelplaatsen vooraan in elke zaal.

LantarenVenster beschikt over een eigen restaurant en biedt bezoekers de mogelijkheid te lunchen en/of te dineren voorafgaand aan een film. Het zogenoemde film&food kaartje geeft recht op een hoofdgerecht plus film naar keuze voor €18,50 per persoon (zolang er plaats is in het restaurant). Deze actie is geldig van zondag tot en met woensdag. Het is jammer dat dit niet geld voor de avonden in het weekend, wanneer de meeste mensen graag op stap gaan om een hapje te eten. Kennelijk wil LantarenVenster de bezoekers stimuleren om ook door de weeks een bezoek te brengen aan het filmhuis. Als ik ze mocht adviseren zou ik ook een film&food aanbieding opzetten voor de overige dagen. Wellicht tegen andere condities. Nu wekt het de indruk dat ik op die dagen niet gebruik kan maken van het restaurant, of anders slechts tegen hoge prijzen.

Het bezoek aan LantarenVenster was erg leuk en interessant. Nu ik weet wat het is en waar het zit in Rotterdam, ben ik nieuwsgierig gemaakt en gemotiveerd om hier eens een film te komen kijken. Soms moet iets je over een drempel tillen. Tijdens mijn studie is de naam vele malen gevallen, maar nooit deed het mij motiveren het eens te bezoeken. Met dank aan de minor gaat dit gelukkig nu wel gebeuren!

Door: Laura Vooges

Iets met handen (Idee-ontwikkeling)

Als ik terugkijk op Idee-ontwikkeling tot nu toe zijn we de afgelopen weken (de laatste weken van OP1 en de eerste weken van OP2) een beetje blijven steken. Onze samensmelting was wel duidelijk. Ik en Wieteke zochten onze inspiratie in dingen die ons een prettig gevoel geven. Voor mij was het zoeken naar de ideale wereld/leefomgeving het centrale punt daarin, wat ik met het woord 'comfortzone' heb omschreven. Maar wat doen we ermee. Beide waren we het er wel over eens dat die gedachtes allemaal heel zoet en positief waren en we wilden graag iets anders dan slechts dat zoete en lieflijke wat ons kennelijk interesseert verbeelden. 

Even dachten we eraan om onszelf als middelpunt te nemen en dan de voor ons extreme grenzen op te zoeken om te kijken wat dat dan met ons doet. Maar uiteindelijk merkte we dat dat idee ons ging tegenstaan. We zagen in een later stadium niet het effect daarvan of hadden geen interesse in die uitkomst. Wel bleek uit de brainstorm naar extreme dingen dat wij allebei iets hebben met hygiëne. En sinds afgelopen week zijn we daarmee aan de slag gegaan. Ik kan zeggen dat de Idee-ontwikkeling daarmee weer op volle toeren is gaan draaien door gewoon te gaan doen, in plaats van oneindig denken en brainstormen. 

Op dit moment zijn 'onze handen' het middelpunt van ons werk. Hoe precies dat laat ik natuurlijk nog even in het midden. Maar ik ben blij te kunnen zeggen dat ik enthousiast ben geworden van het idee wat toch ineens is ontstaan toen we er van de week mee aan de slag waren.

Iets met handen dus. 

Dit is wat Het Proces nog steeds met me doet (excursieverslag #04)

Het Proces van Toneelgroep Oostpool

De Rotterdamse Schouwburg, Schouwburgplein 25 Rotterdam               

28 november 2013

Domein – Theater

Schuldig, omdat je leeft, en waaraan dat wil niemand je zeggen. De aanklacht knaagt als een rat aan je geweten en wereldse verleidingen spelen een listig spel met je geest. Niet jij, maar alles om je heen bepaald waar je staat, of valt. Uitzichtloos wanneer je ontdekt dat niets wat jij ooit deed iets aan jouw situatie kon veranderen. De deur valt hoe dan ook in het slot. Gevangen door de advocaat van de duivel, stapt Josef K. verlamd vrijwillig uit het leven.   

|Een boekbewerking van Joeri Vos, regie in handen van Marcus Azzini, gebaseerd op de in 1915 geschreven roman ‘Der Process’ van Franz Kafka.|

Toneelgroep Theater, de voorloper van Toneelgroep Oostpool maakte in 1970 al een succesvolle bewerking van het verhaal van Kafka, in de regie van Jan Grossman. Ruim 40 jaar later is het acteur Stefan Rokebrand, hoofdrolspeler van Josef K., die de aanzet geeft bij Toneelgroep Oostpool om wederom met een bewerking van Kafka te komen. Dit keer een stuk gespeeld door zeven mannen en één vrouw die met elkaar meerdere personages vertolken. Het decor vouwt zich steeds om de hoofdrolspeler heen en laat hem geen kant op. De vierde wand wordt speels doorbroken en maakt het publiek onderdeel van het proces.

Wanneer ik terugdenk aan de voorstelling herinner ik mij de opening- en slotscène nog goed en zie nu pas een verbinding. Het stuk begon met een mysterieuze, nog niets zeggende ijsbreker. Een van de personages, een onhandig – je zou kunnen zeggen naïef - type, klimt op een hoge ladder die hij vooraan het podium heeft neergezet. Eenmaal op die ladder haalt hij een plastic doorzichtig zakje uit zijn broekzak en blaast er lucht in zodat het blijft hangen als een klein parachuutje. De handeling herhaalt hij met nog drie plastic zakjes totdat hij er genoeg heeft en ermee begint te jongleren, al wiebelend op de hoge ladder. Na drie uur voorstelling eindigt het stuk op diezelfde ladder, op exact dezelfde plaats vooraan op het toneel, als Josef K. zijn eindvonnis tegemoet gaat. Je zou kunnen zeggen dat hij het hele stuk symbolisch balanceerde op die wiebelende ladder, totdat iemand genadeloos en zonder reden de vaste grond onder zijn voeten vandaan trapt. Wat in werkelijkheid ook gebeurde. Het was een choquerend, maar mooi kloppend einde. Al vanaf de eerste scene wist je dat dit hem nog te wachten stond.       

Dit is wat Het Proces nog steeds met me doet. Het is een denkstuk en staat bol van de verwijzingen. De wetenschap dat elk detail nauwkeurig is geplaatst in de context van het moment en een betekenis heeft, maakt dat ik cluedo-achtig zoek naar ontdekkingen die ik nog niet heb gedaan.

Het Proces is de verbeelding van Franz Kafka’s kijk op het leven, met de rechtbank als metafoor. Voorafgaand, tijdens de inleiding, werd ik enorm nieuwsgierig gemaakt door de toelichting van de regisseur Marcus Azzini over Het Proces. “Oordeel niet te snel. Niet over de personages, niet over de man zelf, niet over de vorm, over alles niet… Een voorstelling is een kunstwerk, dat duurt even”. Met deze opmerking in gedachten was ik vastberaden het stuk van Kafka te ontrafelen. Ik voelde de drang om verder te kijken dan wat ik direct zag, of wat de teksten mij in de eerste plaats vertelden. En dat lukte. Het was geweldig knap en boeiend om naar te kijken en het heeft me hongerig gemaakt voor meer van dit. Toneel zoals ik dat nog niet kende.

De gemiddelde leeftijd van de bezoeker schat ik op 40+. Bij de inleiding werd duidelijk dat veelal liefhebbers van Kafka’s werk hierop af waren gekomen. Met uitzondering van studenten zoals wij (die voor hun minor kunst en cultuur management georganiseerd hierop af kwamen) en andere jongeren (die zeer waarschijnlijk ook van een toneelopleiding waren en verdieping zochten bij deze voorstelling). Heel toevallig speelde er die avond ook een ander stuk van toneelgroep Oostpool in De Schouwburg namelijk Hideous (Wo)men, in de kleine zaal. Om de beleving van de avond te vergroten en een Arnhems tintje aan de avond toe te voegen, was er de mogelijkheid diverse Arnhemse specialiteiten aan te schaffen, zoals Arnhems witbier, Gelderse worstjes en Arnhemse meisjes. Ook kon iedere bezoeker gratis het magazine van Toneelgroep Oostpool meenemen. Deze seizoensbrochure is prachtig vorm gegeven en is gevuld met uitgebreide interviews van makers en spelers. Een goed reclamemiddel van Oostpool wat er aanlokkelijk uitziet.

Een minpunt van de avond was het oncomfortabele interieur. Voor een lange zit als deze waren de zittingen van de stoelen echt niet zacht genoeg. Ook de beenruimte was aan de krappe kant. De prijs van 10 euro voor een kaartje, waarbij we halverwege ook nog eens door konden schuiven naar eersterangs plaatsen, valt alles mee.

Kortom, een bijzondere ervaring met toneel zoals ik dat nooit eerder heb gezien.  

      

Door Laura Vooges

    

Bronnen

-Toneelgroep Oostpool. (z.d.). Voorstellingen. Geraadpleegd op 2 december 2013, van http://www.toneelgroepoostpool.nl/voorstellingen

-Toneelgroep Oostpool. (2013). Het Proces. Halfjaarlijks magazine en seizoensbrochure inéén, 3, 16-21

De samensmelting van twee ideeën (Idee-ontwikkeling)

"Comfortzone"

Op de een of andere manier is dit het woord wat in me op komt wanneer ik onze ideeën, die van mij en die van Wieteke, bekijk. Beide hebben we tot nu toe gezocht naar iets wat ons fascineert en gevonden. Zoals Wieteke geïnspireerd raakt van bepaalde textiel materialen en hierbij waarden als 'natuurlijk', 'transparantie' en 'eenvoud' weet te noemen, ging ik op zoek naar de kenmerken van mijn ideaalwereld met als waarden 'puur', 'eenvoud' en 'warmte'. We zijn kennelijk geneigd om onszelf onder te stoppen in wollige, warme, knusse, lieflijke en vooral positieve gedachtes; de ultieme comfortzone!

Die mierzoete conclusie wekt een bepaalde afkeer bij me op. Terwijl we brainstormen over onze samensmelting van ideeën komen er alleen maar rebelse concepten in mijn gedachte omhoog. Laten we iets doen wat totaal buiten onze comfortzone ligt. Het lijkt me leuk die grenzen op te zoeken. We hebben ideeën om grote contrasten of tegenstrijdigheden beeldend weer te geven. Hoe we dat precies doen houden we nog even geheim. Het wordt in ieder geval geen Live Performance waarbij we zittend op een gebreid kleedje bloemenkransjes rijgen, al Nick & Simon achtige liedjes neuriënd...  

                          aaw koetie koetie
    

Niet voor iedereen (excursieverslag #02)

V2_Lab Show @ Eendrachtsstraat 10 Rotterdam        

20 november 2013

Domein –

De ontdekhoek voor volwassenen. Dat is mijn eerste associatie na mijn bezoek aan V2_Lab in Rotterdam.

V2_Lab is initiator van kunstprojecten die hedendaagse problematiek in kunst, wetenschap, technologie en samenleving aan de kaak stelt. Het lab is een autonome zone waar experimenten en samenwerkingsprojecten kunnen plaatsvinden buiten de beperkingen van economische en politieke vereisten. Activiteiten zoals expertmeetings, workshops, conferenties en tentoonstellingen worden er georganiseerd om een bijdrage te leveren aan individuele projecten.

Zowel de website als het programmaboekje van V2_Lab staan vol met gecompliceerde Engelse teksten over ongetwijfeld hele interessante onderzoeken en installaties. De V2_Lab Show is niet zomaar even vluchtig te bezoeken. Ze presenteren er heel uiteenlopende technische installaties en zonder tekst en uitleg blijft er veel interessants onbesproken, terwijl ik daar juist (achteraf) zo nieuwsgierig naar ben.

Inmiddels ben ik gewend aan het feit dat je als bezoeker van galeries, musea en exposities zelf op onderzoek uit moet om het achterliggende verhaal te ontdekken. Ik hoopte op een boeiende spreker, die ons langs alle werken zou leiden en daarover fascinerend zou gaan vertellen. Helaas bleef het bij een kort welkom en introductie en een ‘kijk vooral lekker rond’ boodschap. Met een programmaboekje in de hand was ik als bezoeker op mijzelf aangewezen. Ik ben nu eenmaal geen lezer - nooit geweest -  en ik heb dan meestal niet het geduld om ter plekke informatie tot mij te nemen, via een programmaboekje. Dat nodigt mij gewoon niet uit. Ik besef mij hoe gewend of (ver)wend ik ben geraakt door andere kunstvormen als podiumkusten en muziek, die meer tot mij spreken. Bij muziek en theater ontstaat er al snel een connectie, omdat het vaker spreekt tot de verbeelding, herkenbaar is, mooi klinkt of eruit ziet. Dat is dan het element waardoor je geboeid raakt. Bij de V2_Lab Show vraagt het meer actie van mijn kant. Dus achteraf thuis, ga ik toch eens opzoeken wat het was wat ik daar gezien heb.

                                                      

Ik begin bij de Solace – a soap film apparatus (voor mij een reusachtige zeepbellen machine). Uit de tekst begrijp ik dat Nicky Assmann, bedenker van de Solace, een dynamische en tijdelijke ruimte wil creëren door het optrekken van zeepgordijnen welke vervolgens in spiegels lijken te veranderen. De schimmen van de toeschouwers, die op een bankje voor het werk zitten te kijken, worden geprojecteerd in de grote zeepbel. Door trillingen en bewegingen in de lucht verandert de zeepbel steeds van gedaante, totdat hij uit elkaar spat. Een bijzonder mooi gezicht hoe dit voortdurend wordt herhaald en er toch steeds anders uitziet. Het was leuk om te zien hoe de halve klas met (bijna) open mond gebiologeerd naar de installatie zat te staren. Alsof ze telkens helemaal op gingen in de zeepbel en ook weer teleurgesteld in elkaar zakte wanneer hij plots uit elkaar spatte.

Een ander object deed me herinneren aan iets van vroeger, Bioscope van Jon Stam & Simon de Bakker. Vroeger had je van die speelgoedapparaatjes waarmee je dia’s kon bekijken. Bioscope is een soortgelijk apparaat, maar dan vertaald naar deze tijd. In plaats van verwisselbare kaarten met dia’s erop, maakt de Bioscope gebruik van usb sticks. Door te draaien aan het wieltje, voor- of achteruit, kun je fragmenten bekijken. De makers willen hiermee iets uitdragen over bijvoorbeeld de afnemende interesse in fysieke aanraking door onder andere het digitale tijdperk.

De uitleg rondom de installaties blijft ondanks de tekst in het programmaboekje heel vaag en ingewikkeld. Wat de ontwerpers er precies mee bedoelen en hoe zoiets tot stand komt blijft onduidelijk en dat vind ik jammer. Het zou voor hun een uitdaging zijn om dit veel concreter te maken voor bezoekers. Als iets vaag en ingewikkeld blijft spreekt het ook niet en lijkt de boodschap daarmee ook niet over te komen. Iedere kunstenaar wil toch gehoord en begrepen worden?

Achteraf gezien zou ik een dergelijke expositie niet nog eens willen bezoeken. Niet op deze manier in ieder geval. Ik mis de uitleg en daarmee heb ik dingen gezien, maar niet begrepen. V2_Lab Show is kennelijk niet voor iedereen. Jammer.

Bronnen

-V2.nl. (z.d.). Lab show. Geraadpleegd op 24 november 2013, van http://v2.nl/lab

-Programmaboek V2_Lab Show. (z.d.). Geraadpleegd op 24 november 2013. 

De papercut van Kuin Heuff (excursieverslag #01)

The House of ABABA @ Witte de Withstraat 7a Rotterdam        

20 november 2013

Domein – Beeldende kunst

Een laagdrempelige kunstgalerie schuine streep kunstwinkel moet de mens dichter bij de kunst brengen. Met die gedachte ontwikkelde Jeroen Everaert, eigenaar van Mothership, het concept The House of ABABA. Met Mothership legt hij de focus op kunst in de openbare ruimte door zelf te produceren en daarnaast  te begeleiden en bemiddelen bij kunstprojecten.

De zogenoemde kunstschatkamer aan de Witte de Withstraat wordt door galerista Sophie Bargmann en Mothership gepositioneerd als laagdrempelig, royaal en betaalbaar en daarmee noemen zij zichzelf vernieuwend ten opzichte van de geïnstitutionaliseerde manier van kunstverkoop, galeries met een hoge drempel.

Op woensdag 11 september opende ABABA haar deuren en sindsdien wordt er ook hard gewerkt aan een webwinkel om de aan- en verkoop van kunst nog meer te bevorderen. In ABABA hangen werken van gevestigde namen naast beginnende artiesten en zijn de prijskaartjes aantrekkelijk voor zowel grote als kleine uitgaven. Voor ieder wat wils dus. Wat ook kenmerkend voor ABABA is, is het direct kunnen meenemen van de aangekochte kunst. In galeries is het gebruikelijk dat verkochten werken nog enige tijd in de galerie bewaard blijven, totdat de tentoonstelling of expositie verloopt. Bij ABABA verandert het aanbod steeds, naarmate stukken worden gekocht en daarmee is ABABA nog meer een kunstwinkel dan een galerie.  

ABABA heeft in tegenstelling tot de verwachting geen neutrale uitstraling door witte muren en lege ruimtes. De met rood beschilderden muren ogen juist heel druk en zorgen voor een warm ontvangst. Gevoelsmatig werd er van alles door elkaar gepresenteerd. In het midden van de ruimte trok een megabanaan direct alle aandacht bij binnenkomst. Gevolgd door porseleinen en glimmende beelden van fictiefiguren. Zowel de vloer, de wanden en het plafond vormden een display waarop en waaraan de werken werden gepresenteerd.

Ik vond met name de beelden te kitsch. De overdreven koppen en creaties met onwerkelijke vormen en uitsteeksels kon ik niet goed waarderen. Ik vond ze eigenlijk allemaal niet mooi en zou zo’n werk zelf nooit kopen.

De schilderijen en tekeningen spraken mij meer aan en één daarvan heeft een grote indruk op mij gemaakt. Namelijk het werk van Kuin Heuff (Dordrecht, 1969). Kuin Heuff maakt ‘papercuttings’ door portretten te schilderen op papier en ze vervolgens te snijden in kant-achtige structuren met dit als spectaculair eindresultaat (zie afbeelding). Het portret is van Marcel Musters, gemaakt in 2010 en hang te koop in ABABA voor 5.100 euro. Van dichtbij zag ik hoe het portret uit één deel gesneden is. En vanaf een paar meter afstand komt het gesneden werk heel erg tot z’n recht. De in dit geval rode achterwand, maakt dat het werk er minder uitspringt. Ik stel me zo voor dat op een witte achtergrond of andere neutrale kleur het portret nog meer de aandacht zal opisen. Heel knap bedacht en uitgevoerd voor Kuin Heuff. Overigs een vrouw die afstudeerde aan de Willem de Kooning Academy met het vak Painting in 1995. Woont en werkt nu in Rotterdam.

  

Toch ben ik benieuwd waarom portretten op doek of papier, geschilderd of getekend mij meer doen dan andere creaties van hoofden van bijvoorbeeld steen of porselein. Het valt mij op dat ik liever naar één persoon op een doek kijk dan naar een doek wat een tafereel of scene laat zien. Enkele personen boeien mij meer dan een heel verhaal in een lijst. De komende tijd zal ik tijdens de excursies hier nog meer op letten om mijn persoonlijke voorkeur(en) en de redenen daarvan nog helderder te krijgen.

Bronnen

-Enterthemothership.com. (z.d.). Projecten: The House of Ababa gaat lekker. Geraadpleegd op 24 november 2013, van http://www.enterthemothership.com/the-house-of-ababa-gaat-lekker/

-Heuff, K. (z.d.). werk: papercuttings. Geraadpleegd op 24 november 2013, van http://www.kuinheuff.nl/werk.php

-Misspublicity.nl. (z.d.). Pressroom: Nieuwe winkel ABABA maakt kunst toegankelijk. Geraadpleegd op 24 november 2013, van http://www.misspublicity.nl/persbericht.html/persbericht/480

Dit is 'm! (Idee-ontwikkeling)

Dit is 'm!

Als ik één foto moet kiezen uit de reeks van verzamelde foto's voor mijn idee-ontwikkeling dan is het deze.

Deze foto komt het dichtst in de buurt van alles wat ik tot nu toe heb ontdekt en gevonden in dit proces.

Het beeld laat zien, blote voeten, vrij zijn, zon, warmte, lekker weer, gemak, wandelen, genieten, rust, eenvoud en ga zo maar door.

Wat begon bij waterkraantjes of fonteintjes in typisch Franse dorpjes, liep uit tot een verlangen naar die stille en rustige idyllische plaatsjes. 

Als ik het beeld moet omschrijven noem ik het idyllisch. 

Wel stel ik mijzelf de vraag "en wat nu?!"

Op dit punt aanbeland weet ik even niet de volgende stap te maken.