Essay #01
Kunstenaar
Daan Roosegaarde noemt zichzelf een hippie met een businessplan en maakt naar
eigen zeggen technopoëzie. In een uitgebreid interview voor het programma
Zomergasten van de VPRO vertelt Roosegaarde over zijn werken waarmee hij de
wereld menselijker wilt maken.
De
dingen die hij maakt moeten juist aangeraakt worden. De aanraking is een
essentieel onderdeel van het object. Dit in tegenstelling tot veel kustwerken die
alles behalve aangeraakt mogen worden en juist bewust op een veilige afstand
van de bewonderaars worden gepresenteerd. Deze invalshoek van het communiceren
met mensen door ze het te laten aanraken én daarmee mensen met elkaar in
contact te laten komen klinkt vernieuwend. Roosegaarde gebruikt als het ware
fysiek contact met het object om het te laten spreken. Om iets te laten
ontstaan. Is dit een poging tot interactie of een bepaalde manier van vormgeven
of kunst? Wat is het nut van de
aanraking?
Roosegaarde is onder andere bekend van zijn Intimacy
collectie bestaande uit jurken die zijn vervaardigd uit ‘smart foils’,
materiaal dat door technologische aansturing plotseling transparant kan worden.
Dit ontstaat bij sociale interacties, waarbij de afstand tussen de toeschouwer
en draagster van de jurk de mate van transparantie beïnvloed. Hetzelfde gebeurt
ook bij blootstelling aan flitslicht van camera’s. Het uitgangspunt van dit
project was het onderzoeken van de relatie tussen intimiteit en technologie.
Momenteel
werkt Roosegaarde samen met bouwgigant Heijmans aan een project genaamd Smart
Highway. Een revolutionaire snelweg waarmee bestuurders aanwijzingen krijgen door
middel van lichtveranderingen, zoals lichtgevende belijning en waarmee de
connectie van auto en snelweg kan worden gebruikt om bijvoorbeeld elektrische auto’s
mee op te laden.
Steeds vaker zijn tentoonstellingen erop gericht meerdere
zintuigen te prikkelen dan alleen het zien van kunstwerken. Een Chinese
kunstenaar Ai Weiwei liet bezoekers – met de schoenen uit - lopen over een
vloer van zonnebloem pitten, elk afzonderlijk handgemaakt van porselein. De
tentoonstelling genaamd Sunflower Seeds was is 2010 te bezoeken in het Tate
modern museum in Londen. Ai Weiwei wilde hiermee de bezoekers bewust maken van
het ‘Made in China’ fenomeen en de culturele en economische uitwisseling. Het
nut van de productie en het transporteren van deze miljoenen met de hand
nagemaakte pitten, gebruikt hij om de handel van vele Chinese exportproducten
als kleding en schoenen mee uit te drukken. Hij daagde de bezoeker uit om zijn
boodschap te voelen. Door het zien en het aanraken van de ontelbare hoeveelheid
aan pitten creëerde hij een bepaalde bewustwording van een situatie die ons
misschien compleet ontgaat als wij niets vermoedend aan de kassa een nieuw
kledingstuk afrekenen. Staan we stil bij de hoeveelheid arbeid die eraan vooraf
gaat om de uiteindelijke aankoop ervan mogelijk te maken? En nog belangrijker,
vinden we die waarde ook terug in de prijs? Ai Weiwei stelt vragen en laat de
bezoeker hierover nadenken door bewust te voelen.
Twee
heel verschillende kunstenaars. Roosegaarde gebruikt het fysieke contact om voornamelijk
elektronische veranderingen tot stand te brengen. Terwijl Ai Weiwei de
aanraking naast het met het oog waarnemen gebruikt om een bepaalde bewustwording
te creëren. Beide met als doel om mensen te raken.
Studio
Roosegaarde. (z.d.). Projects – Intimacy
2.0. Geraadpleegd op 9 september 2013, van http://www.studioroosegaarde.net/project/intimacy-2-0/
Glamour. (2010). Nieuws. Geraadpleegd op 9 september 2013,
van http://www.glamour.nl/fashion/nieuws/gallery/studio-roosegaarde-intimacy
De
zeen Magazine. (2010). Sunflower Seeds by Ai Weiwei. Geraadpleegd op 6 september 2013, van http://www.dezeen.com/2010/10/11/sunflower-seeds-2010-by-ai-weiwei/
Tate Modern Exhibitions. (2010). Unilever series Ai Weiwei Sunflower Seeds.
Geraadpleegd
op 9 september 2013, van http://www.tate.org.uk/whats-on/tate-modern/exhibition/unilever-series-ai-weiwei-sunflower-seeds
Geen opmerkingen:
Een reactie posten